Solarygrafia jest relatywnie młodą, ale szybko rozwijającą się techniką fotograficzną. Została wynaleziona i rozpropagowana w 2000 roku przez Diego Lopeza Calvina (Hiszpania) oraz Sławomira Decyka (Uniwersytet Artystyczny im. Magdaleny Abakanowicz w Poznaniu) i Pawła Kulę (Akademia Sztuki w Szczecinie) z Polski. Technika wykorzystuje zasadę działania fotografii otworkowej (camera obscura) oraz innowacyjne podejście do światłoczułości czarno-białego papieru fotograficznego, który używa się bez wywołania. Papier światłoczuły umieszczony wewnątrz kamery otworkowej wykonanej z przedmiotów codziennego użytku (puszka po napoju, aluminiowe pudełko, itp.) z bardzo małą aperturą (rzędu 0.1 - 0.3 mm) ulega samoczynnej zmianie barw pod wpływem padającego światła. Po zaplanowanym czasie naświetlania papier skanuje się i po odwróceniu kolorów w programie graficznym otrzymuje się oraz pozytywowy. Kombinacja małej apertury i małej światłoczułości papieru fotograficznego nie traktowanego odczynnikami chemicznymi pozwala osiągnąć ekstremalnie długie czasy naświetlania wahające się od jednego tygodnia do jednego roku. Na obrazie solarygraficznym zapisują się jedynie obiekty niezmieniające położenia względem kamery (architektura, drzewa). Osoby ludzkie, zwierzęta, środki transportu ulegają rozmazaniu. Pozostają rzeczy trwałe i stabilne. Jedynym obiektem pozostającym w ciągłym ruchu względem kamery jest Słońce na niebie. Jako obiekt emitujący silne światło zapisuje się w postaci jasnych linii przerywanych okresami zachmurzenia. Na solarygrafii wykonanej pomiędzy przesileniami (21 grudnia, 21 czerwca) zapisują się wszystkie możliwe trajektorie Słońca na niebie. Dolna linia reprezentuje przesilenie zimowe a górn aprzesilenie letnie.

W ramach projektu wykonaliśmy i zainstalowaliśmy 30 kamer solarygraficznych, które umieściliśmy na stabilnych konstrukcjach (okna, fasady budynków, słupy, ogrodzenia) na terenie Wrocławia w miejscach związanych z Edytą Stein – św. Teresą Benedyktą od Krzyża. Postać Edyty Stein na trwałe wpisała się w historię Wrocławia. Projektem tym chcemy zwrócić uwagę na budynki ale też inne obiekty związane z Edytą Stein, które podobnie jak wielka Wrocławianka wpisała się w historię, wpisują się w żyjącą tkankę miasta. Solarygrafia ukazuje te obiekty pozbawione czynnika przemijającego, czynnika zmiennego (ludzie, zwierzęta, samochody) pozostawiając jedynie niezmienne architektoniczne wątki, z którymi to Filozofka miała związek. Związek ten był jednak taki sam jak relacja innych osób ludzkich: będąc ciągle w ruchu (który jest synonimem życia) Edyta Stein opuszczała kolejno miejsca, w których przebywała. Podobnie jak ludzie przechodzący w polu widzenia kamery solarygraficznej nie pozostawiają widzialnego śladu. Do dziś po Edycie Stein pozostały we Wrocławiu m.in. właśnie budynki i znaki pamięci. Na każdej solarygrafii widać jednak zapis ruchu Słońca na niebie – jedyny obiekt pozostający w ruchu i widoczny na solarygrafii – dla chrześcijan symbol Chrystusa. W ten sposób chcieliśmy ukazać podświadomy, ale permanentny obraz Chrystusa jako Słońca – widoczny na każdej solarygrafii. Tworzy to zamierzoną kompozycję z wrocławskimi miejscami pamięci o Edycie Stein. W zależności od orientacji kamery względem kierunków świata Słońce zapisuje się jako więcej lub mniej linii wypełniających kadr. Solarygrafie skierowane na południe ukazują ścieżki wysoko na niebie. Słońce góruje dokładnie na południu. Na tych skierowanych na wschód lub zachód Słońce wychodzi bądź chowa się za budynkami. Skierowanie kamery na północ nie ukazuje prawie w ogóle ścieżek Słońca na niebie: pojawiają się one w oknach jako odbicia. Dodatkowo kamery umieszczone były podczas naświetlania w przestrzeni publicznej i narażone były na zmienne warunki atmosferyczne a także na zniszczenie i dewastację. Te aspekty procesu twórczego przenoszą odbiorców do miejskiego kontekstu związanego z Edytą Stein.